chapter V

[Gerard]

Sprawa Franka nie daje Gerardowi spokoju.

Zdał sobie sprawę z tego, że martwi się o Iero dokładnie dwa dni po incydencie z szatni. Siedział na biologii, bębniąc chudym palcami w blat ławki i z martwym spojrzeniem wysłuchiwał słów nauczycielki. Wysilał każdy pojedynczy trybik w mózgu, by zapamiętać jak najwięcej informacji. Zawsze chciał należeć do tych genialnych dzieci, którym wiadomości łatwo wchodzą do głowy i zagnieżdżają się tam bezpiecznie na dłuższy czas, ale on nigdy nie dostawał tego czego pragnął. Takie miał przynajmniej wrażenie.

Kiedy Frank i Chester spóźnieni weszli do klasy, nikt nie był specjalnie zdziwiony, włączając w to nauczycielkę. Gerard mógłby przysiąc, że jeszcze przez chwilę widział dym papierosowy unoszący się wokół ich głów. Jako że na tej lekcji – jak na wielu innych – siedzą w jednej ławce, więc naturalną koleją rzeczy obaj ruszyli w jej kierunku. I wszystko było jak po staremu i Way już chciał odwrócić wzrok, ale wtedy Frank odsunął krzesło i usiadł.

Kto by pomyślał, że tak niepozorna i prozaiczna czynność okaże się jednocześnie przełomowa dla toku myślenia czarnowłosego. Bo w tym krótkim ruchu, powolnym opadnięciu szczupłego ciała na krzesło, kryło się tyle starannie ukrywanego bólu i niewypowiedzianych przekleństw, że wrażliwa podświadomość Gerarda wysłała bolesny impuls do jego serca. W jednej chwili tłumione przywiązanie, które od jakiegoś czasu odczuwał w stosunku do Iero, zamieniło się w coś silniejszego i kłującego. W rozpaczliwą troskę. Na wspomnienie tamtego dnia Gerard czuł jedynie słabość i niepokój. Zaczęły nim kierować podstawowe ludzkie instynkty. Nigdy już nie będzie taki sam.

Sprawa Franka go umacnia.

W ciągu czterech dni od incydentu z szatni Gerard przestał być sobą. Przestał być gburowatym Gerardem zadręczającym się brakiem sensu swojej ciężkiej egzystencji, a przynajmniej nie jest już nim w takim stopniu. Nadal siaduje na kanapie w salonie i pustym wzrokiem obserwuje migający telewizor, obgryzając kciuka, ale nie myśli już o sobie i swoich problemach.

Myśli o Franku i o tym, co jego może trapić. I musi przyznać, że empatia jest do dupy, bo zaczął mieć dwa razy więcej zmartwień na głowie. Nie mówiąc o dręczącym go na każdym kroku poczuciu winy. Oczywiście, że przeciętny Chester nie zauważy, że z Iero jest coś nie tak – tylko Gerard to zanotował i to na jego barkach spoczęła odpowiedzialność pomocy. Pomocy, której nie potrafi udzielić.

Wreszcie sprawa Franka skłania go do podjęcia decyzji.

Bardzo spontanicznej i bardzo głupiej, jego zdaniem, decyzji. Gerard bowiem, wiedziony lekkomyślnością, decyduje się odwiedzić mieszkanie Iero. Ta myśl błąkała się po jego głowie od samego początku, wślizgnęła się do niej bezszelestnie w chwili, gdy jego oczom ukazał się rozległy siniak, a potem raz po raz dawała o sobie znać.

W piątek siedzi sam na matematyce, próbując w spokoju przetrwać ostatnie minuty lekcji i przepisuje przykłady z tablicy. Pierwszy raz jego podwójna ławka, w której od dwóch lat siadywał sam, wydaje mu się o wiele za duża bez wymieniającego migowe wiadomości z Chesterem Franka.

Iero nie pojawił się w szkole. Nie byłoby w tym oczywiście nic dziwnego – razem ze swoją grupą kolegów wagarowali bardzo często – ale tym razem reszta jego paczki była obecna na lekcji. Brunet musiał więc zostać sam w domu.

Albo ktoś pobił go do nieprzytomności i zostawił samego na zimnej posadzce.

Albo nie żyje.

Gerard niemal się uśmiecha. Jest cholernym paranoikiem, szczególnie w stosunku do czegoś, na czym mu zależy. A zależy mu na Franku i woli być przygotowanym na wszystkie opcje.

– Mam wam do rozdania dodatkowe zestawy trzydziestu zadań – odzywa się niespodziewanie matematyczka. – Macie czas do poniedziałku na odrobienie ich, akurat przez weekend zdążycie. Nie będę oceniać wykonanej pracy, ale za nieprzyniesienie stawiam jedynki.

Kobieta wstaje z krzesła i zaczyna rozdawać kartki z wspomnianymi zadaniami. Kiedy przydział Gerarda ląduje na ławce przed nim, robi mu się niedobrze. Nieprzytomnym spojrzeniem mierzy pierwszą stronę, a potem obraca na drugą i z uniesionymi brwiami stwierdza, że obie są dla niego równie niezrozumiałe. Ale może uda mu się coś wykombinować. „Będzie okej” – pociesza się w myślach, chociaż oczywiście w to nie wierzy.

Gdy jego uszom dobiega pełny niedowierzenia okrzyk ze strony Chestera, chłopak podnosi głowę i rzuca szatynowi siedzącemu kilka ławek dalej spokojne spojrzenie.

– Prze pani, ale co to ma być?!

– Zadania – odpowiada niewzruszenie nauczycielka.

– I my to mamy zrobić?! Że niby jak, ej, co to jest za czarna magia?

– To się nazywa matematyka, bęcwale! – odkrzykuje mu Kevin, a klasa reaguje na ten komentarz gromkim śmiechem. „Typowe” – myśli z rezygnacją Gerard. „Psychologia tłumu. Niewyrafinowane poczucie humoru. Są tacy szablonowi.”

– Cisza! Gervais, za chwilę dostaniesz uwagę! – matematyczka próbuje opanować sytuację.

– Co ja robię?! – Chester bezradnie rozkłada ręce, a na jego twarz wpełza wyraz zdumienia i niezrozumienia.

– Nic, ty nigdy nic nie robisz, Gervais! Już, spokój! – Reszta klasy zostaje uciszona dwukrotnym klaśnięciem w dłonie. Nauczycielka zdecydowanym krokiem wraca na środek klasy, a Gerard zauważa, że trzyma w rękach jeszcze dwie kartki papieru, na pewno dla Franka i drugiej nieobecnej osoby, ale ona go już nie obchodzi.

– Ktoś ma jakiś kontakt z Rachel?

Elisabeth po chwili widocznego wahania podnosi rękę. Matematyczka pyta, czy jest w stanie przekazać Rachel zestaw zadań, a niska dziewczyna w milczeniu kiwa głową i przyjmuje kartkę, po czym chowa ją do torby razem ze swoją. Elisabeth i Rachel trzymają się razem od zawsze, w stosunku do innych są milczące i nieśmiałe, czasami można je dostrzec w kącie korytarza, chichoczące cicho. Mało kto cokolwiek o nich wie i mało kto chce się z nimi zadawać, a i one nie wydają się zbyt otwarte na resztę klasy.

Gerarda to nie obchodzi, tym bardziej, że nauczycielka za chwilę zapyta o Iero i to może być jego szansa. Nim zdąży porządnie się nad tym zastanowić czy w jakikolwiek sposób przygotować na reakcję klasy, kobieta z nieskrywaną niechęcią wypowiada słowa:

– Dobrze, a Iero? Ktoś mógłby przekazać?

Way już nie myśli. Jeśli chce odwiedzić Iero, sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku i w jakich warunkach żyje, to jest jego ostatnia szansa. Musi mieć jakąkolwiek wymówkę do tych działań. Kieruje się krótkim impulsem, teraz albo nigdy, musi wyścignąć dwadzieścia innych osób, które przytakną nauczycielowi.

– Ja mam! – wyrywa się z niespotykaną u siebie gwałtownością, unosząc otwartą dłoń w powietrze. Doskonale zdaje sobie sprawę, że w tej chwili wszystkie spojrzenia kierują się w jego stronę. W kiepskich disneyowym serialu te gałki oczne wydałyby cichy świst wraz z przenoszeniem się na niego, a kamera zrobiłaby dramatyczne zbliżenie na jego twarz. Nawet nauczycielka wydaje się być zdziwiona tym faktem, przez chwili widzi cień zdumienia przemykający przez jej twarz, w którą uparcie się wpatruje. Kobieta uśmiecha się z dozą niepewności, jakby nagle wydała się zakłopotana całą sytuacją. Gerard wciąż obserwuje ją uważnie, gdy podchodzi do jego ławki i wręcza mu zadania dla Franka.

Po klasie rozchodzą się szmery, ale chłopak nie słyszy żadnych głośniejszych komentarzy. Nawet Chester zawzięcie milczy albo resztkami sił powstrzymuje się od palnięcia czegoś w jego stylu. Way rzuca mu bardzo szybkie spojrzenie podczas schylania się w celu schowania swojej i Franka kartki do torby. Na niedźwiedziowatej twarzy chłopaka maluje się wyraz niezrozumienia, patrzy po klasie z uniesionymi brwiami i rozłożonymi dłońmi.

Gerard uśmiecha się pod nosem w chwili gdy dźwięk dzwonka wibrującą falą przeszywa powietrze. Cholera, jest pieprzonym idiotą.

Ø

– Ej, pedziu! Znaczy, Gerard!

Chłopak rozpoznaje głos Chestera zaraz przed tym, jak ten łapie go za ramię i zmusza do zatrzymania się. Z trzewi Waya wydobywa się ciężkie westchnienie. Znowu usłyszy beznadziejnie złośliwą uwagę na temat swojego sposobu bycia albo wyglądu? Dowie się jak kompletnym zerem jest i chociaż postara się nie brać sobie tego do serca, ta opinia będzie go prześladowała jeszcze przez długi czas?

Odwraca się do Chestera z kamienną twarzą.

– No?

– Od kiedy znajomisz się z Frankiem?

Och. Oczywiście, mógł się tego spodziewać. Swoim zachowaniem wzbudził podejrzenia, szczególnie u najlepszego przyjaciela Iero. Może sobie wyobrazić te myśli w głowie chłopaka: „Frank zadaje się z tym pedałem? Przecież by mi powiedział, nie?”

– Nie znajomię się – odpowiada szybko Gerard, nie mogąc się powstrzymać od sarkastycznego nacisku na drugie słowo. Chyba nawet wcale nie skłamał, przecież oprócz tej jednej rozmowy po WF-ie nie zamienili ani słowa więcej. – Po prostu muszę z nim porozmawiać.

– A o czym?

– Czemu cię to interesuje?

– Bo chcę wiedzieć.

– To się nie dowiesz.

W tym momencie Gerard już ma zamiar ostentacyjnie odejść, ale duża dłoń Chestera z powrotem zaciska się na jego ramieniu.

– Poczekaj. A ty wiesz gdzie on mieszka, Gerard?

Way przenosi na wyższego chłopaka pytające spojrzenie i wtedy dostrzega coś w jego oczach. Jakiś głęboko skrywane żal i zdezorientowanie. Nagle robi mu się bardzo przykro, niespodziewany napływ empatii niemal doprowadza go do zawrotów głowy. Chester nie wie nic o Franku. Frank niczego mu nie mówi, a Chester widocznie nie chce naciskać.

– A ty nie wiesz? – pyta z premedytacją, pozbywając się jak najszybciej resztek ludzkości. Jemu taka ludzkość nigdy nie została okazana.

– N-no... ej, to właśnie trochę dziwne, nie? – chłopak ożywia się nieco. – Znaczy, on nikomu tego nie mówi, ale teraz jak o tym myślę... no wiesz, mógłby powiedzieć chociaż mi. Jesteśmy najlepszymi ziomkami i takie tam, a przecież nie rozgadałbym.

Gerard kiwa głową, przywołując wyraz znudzenia na twarz. Frank nie jest idiotą i jeśli nie chce powiedzieć im, gdzie mieszka, ma swoje powody. Całe mnóstwo powodów, mrocznych i owianych tajemnicą. Musi pilnować tego sekretu jak oka w głowie, skoro faktycznie nikt nie ma pojęcia o jego miejscu zamieszkania.

Ale co może być aż takie straszne?

– To nic nie wiesz? I inni też nie wiedzą?

– No mówię ci, ziomek, nie mamy pojęcia. Frank ogólnie mało gada, szczególnie ostatnio...

– Dobra, to mnie już nie interesuje. Dzięki.

Way nie zaprząta sobie głowy rzuceniem chociaż krótkiego „cześć” na odchodne, zarówno dla niego jak i dla rozmówcy zabieg okazałby się kompletnie bezcelowy. Poza tym chociażby najskąpsze pożegnanie zawsze wydawało mu się oznaką przynajmniej minimalnego szacunku, a co jak co, ale nie odczuwa niczego podobnego do osobników pokroju Chestera Gervaisa, których egzystencja opiera się na szukaniu powodów i okazji do wyśmiania mniejszości społeczeństwa. Tych, których oni uznają za gorszych. Tych, którzy w rzeczywistości są wspaniałymi ludźmi.

Tym razem nikt już go nie zatrzymuje i Gerard cieszy się w duchu – nie ma ochoty na prowadzenie z nim konwersacji ani minuty dłużej. Zawsze gdy rozmawia z innymi ludźmi czuje się nieswojo, nie potrafi znaleźć właściwych odpowiedzi, jak również często jest głęboko zażenowany niskim poziomem ich inteligencji.

Brnie pewnym krokiem przez korytarz pełen klonów, łypie na nich ponurymi spojrzeniami i układa w głowie plan. Skoro wszyscy potencjalni znajomi Franka nie mają pojęcia, gdzie chłopak mógłby mieszkać, jest zmuszony wykombinować coś innego. Potrzeba mu dokumentu, w którym przechowywane są dane osobowe wszystkich uczniów, a jego zasięgu znajduje się tylko jeden takowy.

„Sprawdzenie adresu w dzienniku wcale nie jest trudne” – zdaje sobie nagle sprawę. To drobnostka. Pół minuty roboty. Czemu żaden z kolegów Franka nigdy na to nie wpadł? „No tak. Są idiotami.”

Gerard niespodziewanie uśmiecha się szeroko. Nieraz mimo wszystko cieszy się z resztek umiejętności trzeźwego myślenia, jakie mu pozostały.

Ø

Mimo podjętej wcześnie decyzji Gerarda zżerają wątpliwości.

Przemierza brudne i niegościnne ulice Belleville gryząc paznokcie, strzelając na boki zaniepokojonymi spojrzeniami i rozmyślając nad słusznością swoich wyborów. Z jednej strony jest pewien, że musi sprawdzić, jak żyje Frank i czy nie dzieje mu się krzywda. Najzwyczajniej w świecie jest mu to winien, chociaż sam nie do końca rozumie, czemu. Może po prostu mu się wydaje, może to przez tę empatię kiełkującą gdzieś w głębinach jego zmąconej cierpieniem podświadomości. Albo to czysta ciekawość. Lub toksyczna mieszanka wszystkich tych aspektów.

Zdobycie dziennika i szybkie sprawdzenie adresu Franka rzeczywiście okazało się dziecinnie proste, nawet dla niego. Dla pewności uważnie spisał każdą z literek formującą „Dulness Street 83” na kartkę, spoczywającą teraz bezpiecznie na dnie jego kieszeni.

– Muszę spróbować – mruczy pod nosem, a jego głos idealnie stapia się z szumem kropel wody uderzających o ziemię. Deszcz nie jest ulewny, ale wystarczająco natrętny, by zmusić go do zmrużenia oczu i naciągnięcia kaptura na głowę. W chwili gdy Gerard myśli, że nie jest aż tak źle i może uda mu się dotrzeć do celu nieprzemokniętym do suchej nitki, jeden z niewielu przejeżdżających ulicą samochodów ochlapuje go pokaźną ilością brudnej wody z kałuży.

Way gwałtownie staje w miejscu, czując lodowaty chłód obejmujące gwałtownie całe jego ciało. Szczękające zęby skutecznie uniemożliwiają mu wysyczenie siarczystego przekleństwa, więc jedyne na co się zdobywa to próba wyciśnięcia wody z rękawów dżinsowej kurtki. Skostniałymi palcami ściska materiał i obserwuje strużkę wody rozbryzgującą się na chodniku. Wcale nie czuje się lepiej. Nadal jest mu zimno, cholernie zimno. Na dodatek teraz doszło do tego to irytujące uczucie mokrych ubrań przyklejających się do ciała, którego – tak jak większość innych ludzi – nie znosi.

Pociesza się w myślach, że już niedaleko. Niedługo będzie mógł skryć się w klatce bloku czy kamienicy Franka Energicznym, jak na niego, krokiem rusza przed siebie, starając się jak najlepiej wykorzystać chwilowe uczucie motywacji.

Zdaje sobie sprawę, że w tej chwili przeziębienie ma jak w banku i trochę go to martwi. Pozostaje mu tylko modlić się, aby nie przeobraziło się ono w coś poważniejszego – chętnie zostałby w domu przez kilka dni, ale nie ma najmniejszej ochoty męczyć się z nadrabianiem zaległości, które w konsekwencji tego powstaną.

Gdy Gerard powiedział Mikey’emu, że powinien wrócić za góra trzy godziny i opuścił mieszkanie, pogoda nie była aż tak podła. Było pochmurnie i chłodno, ale do tego mieszkańcy Jersey zdążyli się przyzwyczaić całe wieki temu. Dlatego też nie zaprzątnął sobie głowy wydawaniem starannie oszczędzanych zaskórniaków na autobus. Dulness Street nie znajdowała się daleko od jego domu, to było może dwadzieścia minut drogi. Gerard przechodził tamtędy może dwa razy, ale nigdy nie zatrzymał się na dłużej. Zresztą – nie miałby nawet gdzie się zatrzymać. Dulness Street była jedną z najbardziej posępnych i obskurnych ulic Belleville. Niedługa i wąska, z rzędami starych kamienic ciągnącymi się po obu jej stronach i jednym małym spożywczakiem wepchniętym gdzieś między nie. Gerardowi od początku nie spodobało się, że Frank zamieszkuje takie okolice i już to sprawiło, że w jego głowie zaświeciła się ostrzegawcza czerwona lampka.

Coś musi być nie tak. Normalny chłopiec z dobrej rodziny nie mieszkałby w takim miejscu. Powszechnie wiadomo, że żyją tam najgorsi pijacy, ćpuny i inni życiowi nieudacznicy. Ten siniak też coś znaczy, przecież nie powstał sam z siebie, a nie wyglądał Gerardowi na pamiątkę po spadnięciu z roweru albo upadku podczas gry w nogę. Boże, Frank przecież nawet nie grał w nogę. Wydarzyło się coś złego i jeśli Way jest jedynym, który to zauważył, jego obowiązkiem jest próba okazania pomocy.

Nieomal minął zardzewiałą, chyboczącą się na wietrze tabliczkę „Dulness Street” zawieszoną nad jego głową, nie zauważając jej. Cofnął się dwa kroki i zgodnie ze znakiem skręcił w poszukiwaną ulicę, energicznym krokiem rozchlapując kałuże.

Otoczenie niemal natychmiast zupełnie przeobraża się, zniekształca i mutuje. Potężne, klocowate kamienice wystrzelają po obu stronach ulicy, spod której asfaltu prześwituje jeszcze stary i odrapany bruk. Czas wydaje się tu stać w miejscu, ale w miarę, jak chłopak brnie przed siebie, zauważa spłoszonym spojrzeniem parę żywotnych aspektów okolicy.

Pijany mężczyzna w za dużej kurtce chwiejnym krokiem próbuje przejść przez ulicę, ale żałośnie upada w połowie i leży tak dopóki Gerard go nie minie, a może i dłużej, ale tym chłopak nie zaprząta sobie głowy.

Potem widzi jeszcze wypłowiałego kota o posklejanym futrze w nieokreślonym kolorze. Zwierzę przemyka tuż obok niego, przez chwilę miękko sunie chodnikiem, by zaraz zniknąć w wąskim przejściu między dwoma kamienicami. Gdy Way dochodzi do tego miejsca, z ostrożną ciekawością zagląda w wąską uliczkę. Spodziewa się zobaczyć tam kota, siedzącego i łypiącego na niego głodnym, proszącym spojrzeniem, ale widzi tylko pękające w szwach kontenery na śmieci. Wzrusza ramionami – a raczej ma taki zamiar, bo są one zbyt skostniałe na wykonanie głębszego ruchu – i bez cienia dawnej zawziętości rusza w dalszą drogę.

Zaczyna zwracać uwagę na tabliczki na ociekających deszczem i brudem kamienicach. Oczywiście nie wszystkie takowe posiadają, ale ta, którą teraz mija, ma numer 78. To znaczy, że jest blisko celu.

Znajduje kamienicę Franka bez trudu. Budynek nie różni się niczym od innych, wygląda może na trochę nowszy i bardziej zadbany. Ale wciąż żałosny i nieodpowiedni dla dorastającego chłopca.

Gerard czuje, że nie ma czasu ani ochoty na wahanie. Zdecydował, co będzie to będzie. Drżącą od chłodu dłonią popycha zniszczone drzwi kamienicy. W jednej chwili jego oczom ukazuje się brudne wnętrze, a do jego nozdrzy dociera odór alkoholu i uryny. W jednej chwili ma ochotę cofnąć się, wyjść z powrotem na deszcz i złapać najbliższy autobus do domu, zupełnie sobie odpuszczając. Ale nie zrobiłby tego, nie mógłby, nie chciałby, nie byłby w stanie. Chce dowiedzieć się prawdy i trochę smrodu czy brudna okolica go nie powstrzyma. Czuje też dogłębną troskę, ale tego przed sobą nie przyzna.

Z zewnątrz mógł zobaczyć, że kamienica jest dwupiętrowa. Może nie będzie tak trudno znaleźć w niej mieszkanie Franka, przecież ilu ludzi może tu mie...

– Ej, synek! Chono tu, no podejdź! Chcesz coś może? Dobry towar, tani towar!

Zachrypnięty kobiecy głos niesie się echem po klatce schodowej i przerywa jego przemyślenia. Dopiero teraz zauważa przycupniętą przy ścianie postać ubraną w wyświechtane ubrania, z tłustymi włosami i mętnym spojrzeniem. Na oko czterdziesto paroletnia kobieta popala papierosa, a jej sylwetka jest tak bezkształtna, że wcale nie dziwi się, czemu wcześniej nie zwrócił na nią uwagi.

– No podejdź tu, nie bój się. Mam wszystko czego byś chciał, nie wierzę, że nie chcesz spróbować, synek!

Gerard przez chwilę przygląda się jej beznamiętnie z bezpiecznej odległości. „Pewnie jest jakąś dilerką” – przechodzi mu przez myśl, ale tak naprawdę wcale się na tym nie zna.

Nie jest mu jej szkoda, nie jest ani trochę. Czuje jedynie dogłębne obrzydzenie i resztki wiary w ludzkość uciekające z kolejnym wydechem. Ma ochotę wywrzeszczeć jej w twarz, żeby zrobiła coś ze swoim życiem, spróbowała znaleźć prawdziwą pracę i przede wszystkim porządnie się umyła. Oczywiście tego nie robi, jest zbyt onieśmielony i zaskoczony zaistniałą sytuacją. Patrzy tylko w mętne oczy kobiety i mruczy pod nosem, że raczej podziękuje.

– Mogłaby mi pani za to powiedzieć, gdzie tu mieszka Frank Iero? – dodaje po chwili wahania, nerwowo poprawiając torbę na ramieniu. Musiał spytać, przecież nie może pukać do wszystkich drzwi, pytając o Franka.

– Hoho, jesteś chyba pierwszym, który go tu odwiedza! Zaprosił cię?

– Uhm... nie do końca. Mam podać mu lekcje. Zdobyłem adres, ale nie na tyle dokładny.

– Podać lekcje? Hoho, a od kiedy on się tak przejmuje szkołą?

– Może mi pani powiedzieć, jaki ma numer mieszkania?

Kobieta śmieje się chrapliwie, zaciąga papierosem i wypuszcza z ust duży obłok dymu, który po chwili leniwie rozpływa się w powietrzu. Gerard marszczy nos – nie jest przyzwyczajony do zapachu tytoniu, w jego domu nikt nigdy nie palił i tylko od czasu do czasu spotykał się z tym w szkole, na przykład siedząc na matematyce obok Franka.

– 18. To na górze – odpowiada w końcu rozmówczyni, wskazując papierosem drugie piętro.

– Dziękuję – mówi szybko Gerard i rusza na górę, chcąc jak najszybciej wyrwać się z tej niezręcznej konwersacji. Nie czuł się dobrze rozmawiając z tamtą kobietą. Nie czuł się dobrze, bo w zmarszczkach na jej twarzy, pożółkłych zębach i zamglonym spojrzeniu widział wszystkie lata jej zdewastowanego życia. I bał się. Nie o siebie, nie o nią. Bał się, że Frank też może tak skończyć.

„Kurwa mać, czemu tak bardzo mi na nim zależy?”

Gdy staje przed drzwiami oznaczonymi cyferkami 1 i 8, nadal nie potrafi znaleźć odpowiedzi na pytanie.

Oddycha głęboko. Okej, to nic trudnego. Musi tylko poprosić Franka i wręczyć mu te zadania z matematyki. A przy okazji dyskretnie zajrzeć do jego mieszkania sprawdzając, jak wygląda ono w środku i czy jest aż tak źle, jak się obawiał. Jeśli dobrze pójdzie, to właśnie Frank mu otworzy. Jeśli pójdzie lepiej, może nawet zaprosi go do środka. Chociaż Gerard na jego miejscu by tego nie zrobił.

Opiera lekko kciuk na dzwonku do drzwi i gładzi go ostrożnie, zawierając w tym ruchu cały swój namysł i wahanie. Teraz widzi, jak bardzo jego dłoń się trzęsie. Jest zdenerwowany, oczywiście, że tak. W tym momencie musi przezwyciężyć wszystkie swoje samotnicze instynkty, otworzyć się na świat, na innego człowieka, zrobić coś dla osoby, na której mu zależy.

Zagryza wargę. Przyciska dzwonek wbrew sobie, mocno i gwałtownie. Wie, że gdyby postał przed tymi drzwiami jeszcze kilka minut dłużej, mógłby całkiem się rozmyślić lub stchórzyć – on właśnie taki jest. Nawet teraz walczy z przemożną ochotą wzięcia nóg za pas, przemknięcia obok palącej kobiety i wybiegnięcia z kamienicy jak najszybciej, jak najdalej. Ale nie może tego zrobić F r a n k o w i. Nie jemu. Nie teraz, gdy udało mu się zajść już tak daleko.

Spodziewa się usłyszeć odgłosy poruszenia dochodzące zza drzwi, jakieś kroki, cokolwiek, ale w mieszkaniu wydaje się panować martwa cisza. Way zaciska pięści, szczęki i wszystko inne, co można zacisnąć w nerwowym oczekiwaniu i przestępuje niepewnie z nogi na nogę. Co, jeśli nikogo nie ma w domu? Co, jeśli wszystko poszło na marne? Nie zdobędzie się na ponowną wędrówkę tutaj, to jest pewne. Nie potrafiłby znowu się do tego zmobilizować.

Trochę bardziej ośmielony, ponownie naciska dzwonek, tym razem dwa razy, z czego drugi jest dłuższy i – ma nadzieję – lepiej słyszalny w środku. Odczekuje chwilę i zdobywa się jeszcze na zapukanie do drzwi, głośno i pewnie. Jeśli ktoś jest w tej chwili w mieszkaniu, usłyszał.

I – o Chryste – chyba właśnie tak się stało, bo wtedy do jego uszu docierają dźwięki. Pierwszy brzmi jak ciężkie gramolenie się ze skrzypiącej kanapy, drugi jest dudniącymi krokami, trzeci sapaniem. Gerard oddycha ciężko, adrenalina napływająca do żył wyostrza jego zmysły. Za bardzo przeżywa, to oczywiste i zdaje sobie z tego sprawę, ale nigdy nie był w podobnej sytuacji. Zaraz ma zobaczyć miejsce, w którym żaden z kolegów Franka nigdy nie był. Miejsce, które jest tajemnicą Iero, o którym boi się i nie chce mówić.

Ktoś przekręca zamek po drugiej stronie drzwi i Gerard jest niemal pewien, że to nie Frank. Ta osoba wydaje się być ospała i sroga, nie delikatna i lekka jak młody Iero.

Wreszcie ktoś ciągnie za klamkę od wewnątrz, a drzwi otwierają się. Gerard musi unieść wzrok, żeby objąć spojrzeniem postawnego mężczyznę, który teraz przed nim stoi. Nagle czuje się bardzo mały i bardzo bezbronny, ale w tej samej chwili odczuwa też swojego rodzaju satysfakcję. Miał rację. Coś jest nie tak z rodziną Franka. A teraz będzie musiał mu jakoś pomóc.

Mężczyzna, prawdopodobnie ojciec Franka, z całą pewnością jest alkoholikiem. Way potrafi to dostrzec w jego spuchniętej twarzy i niewyraźnych oczach, w tym, jak przez chwilę nie może ulokować spojrzenia w jednym miejscu, tylko niepewnie błądzi nim po całej sylwetce Gerarda. Chłopak przełyka ślinę i bierze głęboki oddech.

– Pan Iero?

– No to ja. Czego ty chciałeś? Ulotki... roznosisz? Nie chce...my tu ulotek, chłopczyku – odzywa się niemrawo mężczyzna, marszcząc brwi. Wygląda surowo i wręcz przerażająco, Way czuje dogłębny żal, że Frank musi mieszkać z kimś takim. Już wie, skąd wziął się siniak – ojciec w pijackim amoku zlał swojego syna na kwaśne jabłko.

– Nie roznoszę ulotek. Przyszedłem do... – W tym momencie Gerard zauważa poruszenie za plecami mężczyzny. Z pokoju po lewej stronie wychodzi Frank Iero – ...Franka.

Ich spojrzenia krzyżują się i Way widzi, jak oczy chłopaka niemal wychodzą z orbit, a na jego policzki wstępuje rumieniec. Jest więcej niż zdziwiony, on wydaje się być przerażony. W tym momencie ktoś odkrył jego tajemnicę. Tę, której tak pilnie strzegł, tę, o której nie mówił najbliższemu przyjacielowi.

Ojciec Franka obraca głowę, zerka z niechęcią na syna, a potem znowu na Gerarda. Mruczy coś pod nosem i bez słowa wchodzi w głąb mieszkania, prawdopodobnie kierując się z powrotem na skrzypiącą kanapę. Iero szybkim krokiem podchodzi do drzwi i Way przez chwilę myśli, że chłopak zamknie mu je przed nosem. Frank jednak mierzy go zabójczym spojrzeniem i popycha do tyłu, a potem sam wychodzi na korytarz, zamykając za sobą drzwi do mieszkania.

Przez chwilę obaj mierzą się zdezorientowanymi i pełnymi niedowierzenia spojrzeniami. Frank nie wierzy, że Gerard tu jest. Gerard nie wierzy, że Frank żyje w takim miejscu.

– Co ty tu, kurwa mać, robisz? – syczy w końcu Iero, wciąż trzymając jedną dłoń na klamce, jakby w obawie, że Way zechce w nagłym impulsie wrócić do mieszkania. Ale Gerard nie ma takiego zamiaru. Nawet nie czuje się źle z tym, że Frank jest zdenerwowany. Jest szczęśliwy i odczuwa ulgę. Frank ma się dobrze, przynajmniej na tyle, na ile można mieć się dobrze w takim miejscu. Nikt go nie zamordował. Żyje. Ciężkim życiem, ale jednak.

– Miałem przynieść ci lekcje. To znaczy, zadania. Z matematyki. Są pracą domową. Nie było cię w szkole, więc pomyślałem...

– To źle myślałeś! Ja pierdolę, skąd ty w ogóle wiesz, gdzie mieszkam?

– Sprawdziłem w dzienniku – odpowiada zgodnie z prawdą Gerard, obserwując reakcję Franka. Niedowierzenie i wściekłość, tylko to widzi na jego twarzy i zdaje sobie sprawę, że w tej chwili powinien jak najszybciej stąd zniknąć. Zobaczył to, co chciał, a teraz Frank jest na niego zły, więc spokojna rozmowa nie wchodzi w grę.

– Nie wierzę, że to zrobiłeś. Kurwa, nie wierzę! Jasna cholera, myślisz, że będziesz sobie tak po prostu przychodził do mojego domu, żeby podać mi lekcje?! Nie jesteś tu mile widziany, Gerard, nikt nie jest. Nie chcę cię tu więcej widzieć. Nigdy. Więcej. I możesz to przekazać każdemu, komu się, kurwa, zachce tu przychodzić.

– Jasne. Trzymaj. Trochę zagięły się rogi. – Gerard wyciąga przed siebie kartkę, którą podczas monologu Franka zdążył wyjąć z torby. Iero gniewnie chwyta ją w dłoń i mierzy gniewnym spojrzeniem, marszcząc brwi i zaciskając usta w wąską kreskę.

– Nie potrzebowałem tego gówna – syczy, naciska klamkę i miękko wsuwa się z powrotem do mieszkania, nie zaszczycając rozmówcy ani jednym spojrzeniem więcej.

Gerard jeszcze jakiś czas wpatruje się obojętnie w zatrzaśnięte przez jego nosem drzwi, a potem oddycha ciężko i wychodzi prosto w spływające błotem ulice Belleville.

____________________________________

Posikałem się. Większość tego rozdziału była pisana dzisiaj, w jeden dzień, bo dostałem ataku weny. Jest chujowo, wiem, ale przynajmniej zaczęło się coś dziać. :(

Komentujcie, pliska, komentarze są fajne.

Pierwszy raz nie wiem co tu napisać. No, ogólnie mam ładny scenariusz do następnego rozdziału, więc może pojawi się szybciej niż za miesiąc. <ta jasne> Dzięki, że czytacie. DZIĘKUJĘ ZA 14 OBSERWATORÓW. Kocham was kurczaczki.