chapter XV

[Gerard]

Jest najbardziej przerażoną osobą na świecie za każdym razem, gdy wraca myślami do tamtego pocałunku. Odtwarza w głowie każdy swój ruch i każdy ruch towarzysza, stara się znaleźć jakiś uszczerbek na pięknie tej sytuacji, ale nie potrafi – scena na ławce w parku była nieskalana niczym śnieg, jaki wtedy otaczał ich z każdej strony.

(Nawiasem mówiąc teraz, 28 grudnia, cztery dni później, śnieg zdążył już stopnieć i zamienić się w szarobrązową breję, chlupoczącą obrzydliwie pod butami. Och, zmienna pogodo New Jersey!)

Najgorsze jest chyba to, że nic wcale się nie wyjaśniło! Wręcz przeciwnie – pytania namnożyły się i teraz atakują go już z każdej strony, nie dając chwili wytchnienia. Co się wydarzyło? Frank go pocałował, ale dlaczego? Może pod wpływem chwili, pod wpływem radości z miło spędzonego dnia, pod wpływem podekscytowania płytą, jaką przyjaciel mu wręczył? Ale przecież setki razy spędzali ze sobą miło czas, setki razy wręczali sobie mniejsze i większe podarki – a jakoś nigdy Iero nie wpadł na genialny pomysł pocałunku. Chyba, że zrobił to przez przypadek. „Och, dokładnie. Wybacz, Gee, przez przypadek nachyliłem się i poszliśmy w ślimora” – myśli kąśliwie czarnowłosy, a potem przewraca oczami.

Zostaje więc tylko jedna możliwość; Frank może być w nim zakochany. Frank Iero zakochany w Gerardzie Wayu, jak to w ogóle brzmi? To tak nierealne i każdy atom wszechświata zdaje się przemawiać przeciw. To byłoby zbyt idealne, zbyt po jego myśli.

Nie przyjmuje ostatniej opcji do wiadomości, odpiera ją, puszcza na zszargane wody niczym papierową łódeczkę, która i tak uparcie do niego powraca.

Wieczorem leży w wątłym świetle lampki nocnej; wpatruje się w oczy Kapitana Ameryki na jednym z plakatów i niemrawo przesuwa opuszkami palców po spierzchniętych ustach. Nie może uwierzyć, nadal. Przecież, jakkolwiek by na to nie spojrzeć, Gerard się całował. Przeżył swój pierwszy pocałunek. Z chłopakiem. Którego kocha. Nadal czuje na sobie echo jego tytoniowego oddechu i miękkość tych idealnych ust. Cokolwiek by się nie stało, już nigdy nie spojrzy na Iero tak samo.

Cokolwiek by się nie stało. No właśnie, a co może się stać? „Wszystko” – powiedział Frank. Lecz przecież nie dzieje się nic, tkwią zaklęci w jakimś dziwnym milczeniu. I Way nie odezwie się pierwszy, nie ma zamiaru się narzucać. Czeka więc. Może obaj czekają?

Jakie to zabawne, o ironio! Przecież zawsze był zdania, że odbierze sobie życie zanim ktoś zdąży obdarzyć go uczuciem, zanim będzie się całował, kochał. Nie myślał o przyszłości, nie było dla niego przyszłości. Gerard z przyszłości był kupką popiołu w urnie sześć stóp pod ziemią. Miało go nie być. A jednak jest, i czy zanosi mu się na odejście? Chyba nie.

Kto by pomyślał, że mały punk z kolczykiem w nosie może tyle zmienić.

Ø

[Frank]

Kurwa, jest taki słaby.

Pozwolił sobie na to, kierowany impulsem i rubinowymi promieniami zachodzącego słońca. Pocałował Gerarda, a on oczywiście nie zaprotestował. I to był pierwszy prawdziwy pocałunek Franka – nie licząc tych po pijaku, z losowymi dziewczynami, na imprezach. Chaotycznych, pełnych śliny, alkoholu i rozmazanej szminki. Żałuje, och, jak żałuje tamtych pocałunków. Ten z Wayem tak bardzo różnił się od nich; pod każdym względem. Było tyle piękna w ich drżących ustach i drżących sercach, w zatkanych z wrażenia gardłach, w całej tej otoczce pierwszej miłości.

Och, chciałby, żeby Gerard był jego pierwszym. We wszystkim. A przecież posiada mglistą świadomość tego, że może uczynić go swoim pierwszym. Cholera, już to zrobił. Gerard był jego pierwszym pocałunkiem, a może być pierwszym chłopakiem, pierwszymi Walentynkami, pierwszą rocznicą, pierwszym seksem.

Ich płeć tak bardzo wszystko komplikuje. Kurwa, o ile prostsze byłoby to wszystko, gdyby Gerard był dziewczyną! Wtedy wcale nie byłoby problemu, społeczeństwo nie miałoby z tym problemu, ich rodziny, znajomi, i sami też nie czuli by się jakby robili coś bardzo niewłaściwego. A Frank niestety tak właśnie się czuje, chociaż jednocześnie jest taki wolny i szczęśliwy. Wszystko jest na razie niesamowicie zagmatwane i musi bardzo postarać się, żeby to odgmatwać.

Wszystko jest w rękach Iero, cała teraźniejszość i cała przyszłość zależy od niego. Musi zdecydować się i wykonać pierwszy krok, tym razem Way tego nie zrobi i obaj o tym wiedzą. Głosik z tyłu głowy wrzeszczy, że albo zostaną parą, albo będą zmuszeni urwać kontakt.

Frank tylko przez chwilę wpatruje się w ścianę i myśli.

Sięga po telefon.

Ø

[Gerard]

„jak zwykle spóźniony, ale

chyba nie odmówisz wpaść do mnie 
na sylwestra? ojca nie będzie. weź

bowsa i pixies i misfitsów.

dużo misfitsów.

xoxo frnk”

Najlepszy autor nie byłby w stanie opisać zawiłości akrobacji, jakie zaczęło wywijać ciało Gerarda po odczytaniu tej wiadomości. Gdzieś w plątaninie wnętrzności jego żołądek podskoczył i zawinął się w ciasny super, serce napęczniało i nagle zajmowało całą jego klatkę piersiową, krew napłynęła do policzków i zdawałoby się, że zaraz ucieknie z niego krwawymi łzami, tak gorąca była.

Na zewnątrz pozwolił sobie wyłącznie na uśmiech i lekkie drgnięcie jabłka Adama. Może zacząłby krzyczeć z radości, gdyby nie siedział z Mikey’m w salonie. Sam nie wie, co zmienia obecność brata. Chyba po prostu nie jest przyzwyczajony do jawnego okazywania emocji przy ludziach.

Bo oczywiście młodszy Way wie o pocałunku i jest zupełnie na bieżąco. Zresztą, trudno byłoby się nie zorientować, że coś zaszło, gdy w wigilijny wieczór Gerard wrócił do domu cały w skowronkach, z uśmiechem tak szerokim, że niemal okalał całą jego głowę. Mikes, gdy tylko upewnił się, że Donna już śpi twardo po ciężkim dniu, wślizgnął się do pokoju brata i odbyli długą, zachrypniętą rozmowę o zapachu coli i stęchlizny.

Zaraz musi przekazać wieści bratu, ale najpierw uspokoi trochę serce pracujące niczym ciężka turbina i drżenie dłoni, i głosu, i duszy.

Rany. Spędzi noc u Franka.

Ø

Nie ma pojęcia, czego się spodziewać, gdy staje ponownie pod drzwiami mieszkania przyjaciela. Jest chłodne i skropione mżawką późne popołudnie, dochodzi 17. Jeszcze zalega cisza, tak samo za drzwiami, jak i w okolicy, ale już niedługo rozlegną się pierwsze wystrzały fajerwerków. Będą siedzieć w oknie i oglądać je razem, cholera, serce podchodzi mu do gardła na tę myśl.

Mijają długie minuty, zanim odważa się zapukać. Ma małe déjà vu, sytuacja sprzed paru miesięcy powtarza się, ale teraz wszystko jest inaczej. Zupełnie wszystko, tylko gula w jego gardle i ręka cofająca się za każdym razem, gdy już wyciąga ją w stronę drzwi, pozostały takie same.

W końcu gdy jest już zupełnie pewien, że tym razem uda mu się zastukać w drewno, drzwi otwierają się szeroko i Gerard niemalże dostaje ataku serca. Jego mózg nie rozumie co się dzieje, jest bardzo nieprzyzwyczajony do takich sytuacji. Po pierwsze, właśnie wyszedł na ostatniego debila.

Po drugie, Frank wygląda olśniewająco.

Ulatują z niego na chwilę wszystkie inne myśli i widzi tylko Iero, stojącego przed nim z filuternym uśmiechem błąkającym się na ustach. Chłopak podgolił boki i znów wygląda jak kinder punk, a przydługa grzywka ciemnymi pasemkami okrywa złoto jego oczu. Na szyi ma cienką skórzaną obrożę (o b r o ż ę !), z ramion luźno zwisa sprana czerwona koszulka z jakimś logo, które zasłania wielki napis „HOMOPHOBIA IS GAY”. (Gerard się uśmiecha, szczerzy się szeroko i wie, że Frank to widzi, ale nic nie może poradzić. Ogarnia go to dziwne poczucie ekscytacji, jeszcze silniejsze niż chwilę temu.) I oczywiście te spodnie z dziurami na kolanach i bluza-szkielet.

Tak go kocha. O kurwa.

– Patrzyłem przez wizjer, przygłupie – śmieje się chłopak. Ich spojrzenia krzyżują się i Way dostrzega ciemną kredkę na jego powiekach. – Ile miałeś zamiar tu jeszcze stać?

– Tylko cię sprawdzałem.

– Pewka. Och, z góry przepraszam za bałagan.

Iero oddmuchuje grzywkę z twarzy i usuwa się na bok, by przepuścić przyjaciela.

Miejsce zostało posprzątane. Co prawda Gerard widział je wcześniej przez jakieś trzy sekundy, ale ciężko byłoby tego nie zauważyć. I nie nazwałby tego, co widzi, bałaganem. Nie w porównaniu do tego, co przyszło mu zobaczyć wtedy. Jeszcze w innym życiu. Chłopak w milczeniu przekracza próg, schodzi  na bok, zdejmuje buty i chociaż w innym przypadku udawałby, że wcale nie interesuje go wnętrze mieszkania, i łypał na nie tak żeby nikt się nie zorientował, teraz patrzy swobodnie. Cały przy Franku jest swobodny, to najcudowniejsze.

Stawia czarne adidasy pod ścianą i gdy tylko się prostuje, czuje na całym tylnym odcinku ciała inne ciało przylegające do niego szczelnie. Dwie chuderlawe ręce obejmującego go w pasie tak mocno, że niemal wypluwa płuca. Zamiast jednak stękać i narzekać na swój marny los, po prostu przyciska ręce Franka mocniej do siebie i zamyka powieki, udając, że wcale nie czuje i nie zwraca uwagi na wybrzuszenie w jego spodniach wpijające mu się w pośladek. (Nie przystoi przecież dojrzewającemu chłopcu myśleć w ten sposób o swoim koledze!)

Trwają tak przez zaledwie krótką chwilę, napawając się swoją obecnością po dniach rozłąki. Zaraz potem dywanik, na którym stoją, odjeżdża im spod nóg i z hukiem lądują na podłodze.

Gerard przynajmniej ma czym się podeprzeć, ale ciężar Franka na plecach wyciska mu resztki powietrza z płuc i wyciska z krtani dźwięk pomiędzy parsknięciem i jękiem. Przez chwilę oszołomiony leży w bezruchu, przyciskany do zimnej posadzki całą powierzchnią ciała. Chwilę potem dobiega go znajomy chichot i Iero sturluje się z jego pleców niczym ubawiony szczeniaczek.

– Mnie też miło cię widzieć – krzywi się Way, chociaż jego serce pęcznieje gwałtownie, a gula w gardle niemal uniemożliwia mu mówienie.

Frank gramoli się z ziemi i Gerard otrzymuje od niego tylko przelotny, zawadiacki uśmiech przez ramię.

Pokój Iero nie wygląda tak źle, jak można by się tego spodziewać. Na pewno na co dzień jest z nim gorzej, ale teraz, w miarę uprzątnięty, wygląda jak pokój zwyczajnego nastolatka, ze zwyczajnej szczęśliwej rodziny. (No, może z wyjątkiem faktu, że takie przeciętniaki nie śpią na zdewastowanych materacach.) Schodzącą tapetę przysłania duży plakat Misfitsów i mniejszy z podobizną Roberta Smitha. Biurko i obrotowe krzesło wyglądają zupełnie przyzwoicie, a okno przysłonięte jest koronkowymi firankami. W kącie stoi gitara.

– Ładnie mieszkasz – wzrusza ramionami Gerard. Odpowiada mu prychnięcie.

– Daj spokój, ten cholerny bałagan, przepraszam za niego.

Way nawet nie ma siły mówić, że jego pokój i tak wygląda dziesięć razy gorzej.

Idą do kuchni, i, jeny – ta kuchnia świeci pustkami. Way przyzwyczaił się już do ciepłej, pełnej po brzegi kuchni w swoim domu; z lodówką pękającą w szwach; zupą, którą Donna pospiesznie rano upichciła, żeby jej synkowie przypadkiem nie umarli z głodu; napoczętymi napojami. Tu jest pusto i zimno. Kłuje go serce, och, gdyby tylko mógł zapewnić Frankowi prostsze warunki do życia.

Niestety, nie wszystko da się zwojować miłością.

– Pijesz?

Czarnowłosy przenosi na przyjaciela nieprzytomne spojrzenie, zadając nieme pytanie.

– Chodzi mi o kawę, Sherlocku. – Frank potrząsa niecierpliwie pudełkiem, które wcześniej wziął do ręki. Och, no tak. Kawa.

– Napój bogów – na ustach chłopaka pojawia się kpiarski uśmiech. – Jasne, że piję, jeszcze pytasz?

Twarz Iero rozpromienia się w tym jego ufnym uśmiechu, który pochłania też oczy i właściwie całą jego osobę. Ten chłopiec naprawdę promienieje, gdy jest szczęśliwy, a Way jest naprawdę dumny, że to on doprowadza go do takiego stanu.

– To jaką?

– Trzy łyżeczki, bez mleka, bez cukru.

– Tak jest! – Frank prostuje się, tupie nogą i salutuje. Gerard parska urywanym śmiechem. Nie śmiał się za dużo przez dni, kiedy nie rozmawiał z przyjacielem. – …Mówiłem już, że przepraszam za bałagan?

– Jakieś pięć razy.

– To ten będzie szósty. Wybacz.

– Iero, ty idioto. Nie przeszkadza mi nic twojego, nawet jeśli to cholerny bałagan.

Zalega cisza. Przez chwilę mierzą się spojrzeniami, dopóki do obu nie dotrą słowa Gerarda. Kiedy to następuje, obaj odwracają wzrok z rumieńcem. Way zdąża zauważyć, jak kąciki ust Iero wędrują ku górze. Dalej czekając ciszy, wsłuchując się jedynie w bulgotanie wody w czajniku. Żaden z nich nie potrzebuje ciągłych rozmów. Obaj są zdania, że czasem lepiej potrwać w milczeniu.

W końcu Frank zalewa kawę przyjaciela, a sam wlewa sobie szklankę coli.

– Mam nawet szampana, wiesz? – śmieje się nerwowo Iero, gdy idą z powrotem do jego pokoju.

– Oo, Piccolo?

– Idioto! Nie, najprawdziwszego, z procentami. Akurat alkoholu w tym domu nie brakuje. – Siadają na materacu Franka, o dziwo okazuje się wygodny, tylko trochę skrzypi. – Wiesz, ogólnie jest tu pusto i nie ma co robić, ale nie chciałem znowu zwalać ci się na głowę. Posiedzimy, a po północy możemy przejść się po okolicy. Nie kupowałem fajerwerków, bo jeszcze ujebałoby mi rękę. Ogólnie, nie lubię za bardzo fajerwerków, wiesz, pies mojej sąsiadki…

I tak Iero znów pogrąża się w monologu, paple, gestykulując swoimi dłońmi gitarzysty i Gerard jest najszczęśliwszy na świecie, mogąc siedzieć tu, pić kawę i wsłuchiwać się w niski głos osoby, którą kocha najbardziej na świecie.

Żaden z nich nie wraca na razie do  t a m t e g o  wydarzenia. Udają, jakby nic się nie wydarzyło, ale obaj czują, że w końcu temat zostanie poruszony. Na razie jeszcze mają czas.

Ø

[Frank]

Bum!

Butelka wódki z hukiem ląduje na biurku, tuż przed nosem Gerarda. Chłopak wybałusza oczy i przez chwilę wpatruje się w nią zbaraniały, a potem przenosi wzrok na przyjaciela. Frank czuje mrowiącą satysfakcję, że udało mu się go zaskoczyć. Jeszcze przez chwilę czeka na jakąkolwiek reakcję z jego strony, by pochylić się i spojrzeć na przyjaciela przez zniekształcony obraz butelki i płynu krążącego w niej leniwie.

– Ziemia do nerda!

– Chcesz pić? – Gdy Way wreszcie się porusza, jest trochę bledszy i drży mu głos. Iero nie wie, czy to ekscytacja, przerażenie, zniechęcenie czy jakaś inna Gerardowa emocja. Włosy chłopaka opadają mu na oczy, a on nawet nie trudzi się, żeby odgarnąć je w ten swój seksowny (czy on naprawdę właśnie użył w głowie tego słowa?) sposób.

– A ty nie?

Zapada cisza. Ich spojrzenia krzyżują się, szmaragdowy ocean i plaster miodu. Gerard jeszcze przez chwilę wygląda na skonsternowanego, ale nagle coś wydaje się w nim pęknąć. Kącik jego ust drga i unosi się w górę. Spuszcza wzrok, nie odpowiada. Frank szczerzy zęby; nie potrzebuje odpowiedzi. Patrzy jedynie na towarzysza i jest całkiem pewien, że zupełnie go kocha.

_______________

Meh, znowu czekaliście 2 miechy, I'm so dumb xD Zaczyna się coś dziać, ehehe, wreszcie. To właściwie taki pół-rozdział, miał być o wiele dłuższy, ale wyjeżdżam i niezbyt mam jak dokończyć. W kazdym razie akcja się rozwinie jeszcze.