chapter XIX

[Gerard]

Znów zaczyna przesypiać życie.

Śpi na angielskim i na matematyce, przesypia rozmowy z Frankiem i drogę autobusem do domu, odrabianie pracy domowej i oglądanie filmów z Mikey'im, przesypia wieczór, w nocy wypala fajkę, którą zwinął swojemu chłopakowi, gdy ten był na tyle zajęty, by nie zwrócić na to uwagi. A potem śpi dalej i spóźnia się na pierwszą lekcję.

Jeśli chodzi o papierosy, to Gerard wie, że równie dobrze mogliby palić razem – nie musiałby wtedy ukrywać się z tym, niczym dzieciak bez zgody rodzica jedzący cukierki przed obiadem. Ale wie, że zaczęłyby się pytania i oczywiście to by zmartwiło Franka. A jemu wystarczy zmartwień.

Ostatnio miał kolejną wielką awanturę z ojcem. Sam nawet nie wie, o co. To nic nowego. Zaczęło się od tego, że nie wrócił do domu na noc i starszy Iero po raz pierwszy to zauważył. Prawdopodobnie był to ten przerażający moment w życiu alkoholika, kiedy zaczyna mieć kaca, ale jeszcze nie zdąży go zalać kolejnymi cierpkimi łykami wódki, więc jego nerwowość sięgała zenitu. Potem już poszło jak z płatka – weź się do nauki, a nie szlajasz się jak ostatnia szmata! I dlaczego zamykasz się w pokoju na klucz?! Jestem twoim pierdolonym ojcem! Nie ukrywaj przede mną rzeczy, bo jak się dowiem, oj! jak się dowiem, to będzie z tobą źle, smarkaczu.

Frank opowiadał o tym niechętnie i nie wiadomo, co dokładnie wydarzyło się potem, ale następnego dnia przyszedł do szkoły z podbitym okiem. Przez tę sytuację Iero nie może wychodzić z domu tak często i widują się niemal tylko w szkole.

Więc faktem jest, że Gerard się stacza, ale nikt o tym nie wie.

Nie je, bo ma dość patrzenia na swoje własne ciało w lustrze. Przez znajomość z Frankiem i szczęście, jakie dawał mu drugi chłopak, najprościej przytył. Jeszcze na początku roku szkolnego był przeraźliwie chudy, z wystającymi żebrami i obojczykami. Dzięki Iero zaczął jeść więcej, niż kiedykolwiek w swoim czarno-białym życiu. Zaczęła mu bowiem świtać myśl, że może nie wygląda tak okropnie, może nie jest taki zły, bo podoba się komuś i komuś na nim zależy. Pocieszał się myślą, że może to on ma wypaczone spojrzenie na samego siebie, że inni nie postrzegają tego w ten sposób, że Frank tego tak nie postrzega. Teraz jednak wie, w głębi duszy wiadomo mu, że skorupa, w jakiej przyszło mu żyć, jest nieziemsko okropnym tworem.

Również pierwsza fascynacja Frankiem i ich związkiem powoli się wypala, niknie w oczach.

Czasem, gdy jego organizm zaprotestuje przeciw nieprzerwanej linii snu, łapie go bezsenność. To są chwile, w których cierpi najbardziej, a którym nie może w żaden sposób zapobiec. Bo widzisz, Gerard sypia, by uciec od swojego własnego umysłu, od myśli, które łapią go w ciasne sidła, które wypaczają mu obraz na wszystko – od rzeczy trywialnych poczynając, na tych ważniejszych kończąc. Jest wycieńczony, tak, to jest odpowiednie słowo.

Ø

Siada na parapecie, niemrawo machając nogami, co z szóstego piętra jest sztuką cyrkową i chwiejną. Dopala fajkę, patrząc na zamglone ulice Belleville, z tym chodnikiem kostropatym u stóp. Wiosna zaczęła wkraczać do miasta, powykręcane gałęzie pokryły się zielonymi pączkami, niedługo zakwitną jabłonie i wrzosy, odurzając zapachem, niedługo będzie pora na lekki płaszcz i martensy do kostek. Niedługo, niedługo, niedługo na zawsze pozostanie tu szarość. Tak już jest z tym miastem. Tkwi w tej swojej patologicznej bańce, zastygniętej w martwym punkcie.

– Chciałbym uciec – mamrocze do siebie, kiedy pierwsza brzoskwiniowa poświata wschodu słońca zaczyna muskać dachy kamienic i szeregi identycznych domów bliźniaków. – Nie zdążę uciec. Zapyzieję tu, wywrócę się skórą tył na przód, bebechami od zewnątrz. Zgniję tu, a potem taki zgniły zawisnę na pętli.

Uśmiecha się, a wściekłość drga mu w kącikach ust. Przerzuca nogi przez parapet tak, że zwisają nad ulicą. Framuga wstrzymuje mu ręce, a te ręce jeszcze jakoś go wstrzymują, bo inaczej w tej chwili by przepadł. Roztrzaskał się, na zbity pysk, w tej przykrej scenerii martwego miasta, w kakofonii wycia psów. „Upadek trupa od dawna martwego o wschodzie” – obraz olejny na płótnie.

Gasi fajkę o kolano, powieka lekko mu drży, poprawia luźną bluzę na ramionach, zeskakuje z tego parapetu w stronę przeciwną śmierci, barkiem domyka okiennicę. Zgarnia z półki najnowszy komiks Marvela, którego w końcu zapomniał doczytać, i opada na łóżko.

Ø

Wraca do dawnych nawyków. Na starych bliznach pojawiają się świeże, najpierw płytkie, dyscyplinujące, potem już te głębokie, skropione łzami frustracji. Czuje się żałośnie i słabo, jest sobą gorzko rozczarowany. A jeszcze miesiąc temu nie sądziłby, że to możliwe. Kochał Franka i to była dla niego jedna z najbardziej realnych rzeczy w życiu. Nadal to robi, po prostu przestało mu to dawać tyle siły. Ciemnofioletowe macki jego podświadomości wciskają mu oczy w głąb czaszki i czuje krew spływającą po policzkach. Może i dręczyłoby go poczucie winy, gdyby jego umysł nie był tak otępiały przez nieprzerwaną dozę snu, jaką sam sobie dostarcza.

Zaczyna się kwiecień, a wraz z nim się pierwsze cieplejsze dni, co jeszcze bardziej zniechęca Gerarda do wychodzenia z domu. Miesiąc przesypuje się przez palce stosunkowo szybko, zresztą wszystko w jego życiu działo się jakoś szybko. W szkole wszechobecne stały się przygotowania do egzaminów, które teraz wydają mu się najważniejsze na świecie. Tak twierdzą nauczyciele: „Musicie zdać je dobrze, to zadecyduje o waszym liceum, a co za tym idzie – o całej przyszłości!” Z jednej strony chłopak wie, że to gówno prawda, a z drugiej jego podświadomość mimowolnie kreuje gulę strachu i stresu gdzieś w połowie jego gardła. Szaleństwo nie ma końca – powtórzenia na każdej lekcji, tony prac domowych, dodatkowe zajęcia, jeszcze więcej powtórzeń, jeszcze więcej prac domowych, „od tego przecież zależy wasza przyszłość!!!”.

Ale Gerard wie, że nie ma dla niego przyszłości.

Już dawno pogodził się z tą myślą. Owszem, opędzał się od niej przez ostatnie siedem-osiem miesięcy relacji z Frankiem, tym bardziej przez prawie pięć miesięcy związku; nabierał więcej sił, trochę mu pojaśniały wszystkie perspektywy.

Ale teraz siedzi w autobusie, opierając czoło o brudną, zaparowaną szybę; w powietrzu unosi się ten specyficzny zapach starych ludzi; szczypią go sznyty na ramionach i w tej właśnie chwili nie ma dla niego bardziej oczywistej rzeczy niż to, że śmierć pochłonie go bardzo szybko.

Przyłapuje się na tym, że nie ma siły pomóc Frankowi wtedy, gdy ten tego najbardziej potrzebuje.

W przypadku Iero jest ciężej, on musi wypaść przynajmniej dopuszczająco, żeby nie skończyć jako zamiatacz ulic w wieku szesnastu lat. Odwalił już kawał dobrej roboty – ledwie pół roku temu spędzał cały wolny czas na zapijaniu się w trupa i całowaniu dziewczyn, których nie chciał całować, na pyskowaniu ojcu i galaktykach siniaków, które były tego skutkiem. Gerard wie i Gerard jest dumny, jest dumny jak chuj, ale nie potrafi tego okazać.

Niczego już nie potrafi okazać. Wszystko robi się bardzo chaotyczne, wraca do martwego punktu, w którym tkwił tak długo; teraz chyba posuwa się jeszcze dalej, stacza się niżej, chociaż jeszcze niedawno nie wierzył, że to będzie możliwe. Męczą go najprostsze czynności, najprostsze relacje. Uchyla się przed pocałunkami Franka, jakoś rzadko ma już na to ochotę.

Ma nadzieję, że Iero nie przejmuje się stanem swojego chłopaka i potrafi bardziej skupić się na sobie. Ma nadzieję. Nie chce, żeby tego doświadczał, ma ochotę przepraszać go cały czas, przepraszać go całe życie, bo wie, że spierdala na każdym kroku i że Frank zasługuje na kogoś lepszego.

Nie chce jeszcze tego przyznać przed sobą samym, ale jest gorzej z każdym dniem.

Miłość go nie ratuje.

Ø

[Frank]

Niedługo stuknie im pięć miesięcy.

Może to stosunkowo mało, może to nic w porównaniu do małżeństw obchodzących swoje pięćdziesiąte rocznice. Może to niewiele z perspektywy Brada i Cindy, najsławniejszej klasowej pary, która jest razem od dwóch lat i podobno układa im się świetnie.

Dla Franka to jednak wcale nie jest nic. To wcale nie jest mało. Dla Franka to jest wszystko, co w tej chwili posiada i to jest najwięcej, ile w życiu przyszło mu posiadać.

Nie wiem, czy rozumiesz, jak to wygląda z jego perspektywy. Może trzeba ci to bardziej przybliżyć, bo rzeczywiście trudno to zrozumieć z zewnątrz, trudno dostrzec tego ogrom. Otóż Iero po śmierci matki całe swoje życie spędzał na staczaniu się. Najpierw niszczył go psychicznie ojciec, a potem mały Frankie dojrzewał w tym choróbsku duszy, nie znał już innej drogi, autodestrukcja była dla niego wszystkim. Nikt go nie wychowywał, nikt nie mówił mu, że ma się uczyć, nikt nie karał go za złe oceny i nie nagradzał za dobre. Wychowało go więc parszywe towarzystwo, z ubogim językiem, bez ambicji i planów na przyszłość i jeżeli po tym wszystkim nie skończy jako sznaperek pod monopolowym, to doprawdy się zdziwi. Bo w ogóle w siebie nie wierzy, absurdalne mu się wydaje wszystko, co teraz robi – że się stara, że próbuje, że siedzi i się uczy, że chce zdać te jebane egzaminy.

Ale poznanie Gerarda było kamieniem milowym w jego życiu. To była najoczywistsza rzecz. Gdyby nie Gerard, nie siedziałby teraz z bólem głowy, wciśnięty w kąt pokoju, zapamiętując wzory tworzenia kwasów karboksylowych. W ogóle nie próbowałby uczyć się do egzaminów. Podszedłby do nich z wiedzą bliską zerowej – tylko taką zdobył przez dwa pierwsze lata gimnazjum, opuszczając połowę lekcji, a na tych, na których był obecny, w ogóle się nie skupiając.

Kącik jego ust unosi się lekko, kiedy przez głowę przemyka mu wspomnienie o dniu, w którym po raz pierwszy zmuszony był usiąść z Gerardem. Poczuł wtedy, pierwszy raz od kto-wie-kiedy, powiew świeżości, jakby zaproszenia na nową przygodę.

A potem w tym związku świeżości było coraz więcej, właściwie się nie nudzili. Nie tak dawno byli na darmowym koncercie w małym klubie, a potem całowali się, przemoknięci od potu i pijani, w klubowej łazience. Frank nie sądził, że powie w niej słowa, które wypowiedział, że ta chwila stanie się taka wyniosła. Ale gdy przyciskał Gerarda do ściany pokrytej graffiti, wciskając nos w jego szyję gdzieś między dwoma śladami malinek, tylko jedno przychodziło mu do głowy.

– Chciałbym, żeby tak było zawsze.

Usłyszał uśmiech w głosie Waya, poczuł w mocniejszym biciu jego serca. Chłopak zrozumiał, o co chodzi. Nie o średnio przyjemny zapach, jaki się tu rozchodził, nie o rolkę papieru rozwaloną po całej podłodze, nie o mały klub w ciemnej uliczce. Chodziło o to dudnienie ścian w rytm muzyki cholernie słabego zespołu heavy metalowego, o ich ciała ściśle przylegające do siebie, o włosy sklejone potem i tę bliskość, jaką udało im się osiągnąć. Chodziło o to, czym w tamtej chwili byli – stali się jakąś poruszającą jednością.

– Ja też.

Albo dzień w Nowym Jorku, który wydaje się z perspektywy czasu niesamowitym snem. A te wszystkie drobne sytuacje! Kiedy Gerard zapomniał rękawiczek i Frank z troską opatulił go swoimi; jego czuły uśmiech za każdym razem, gdy Iero piszczy na widok przechodzącego psa i rzuca się na niego, rozmawiając ze zwierzęciem, zamiast z jego właścicielem; leżenie w łóżku całymi weekendami i rozmawianie o świecie.

Och! jakże oni rozmawiali. Frank mógłby przysiąc, był tego absolutnie pewien, że na świecie nie ma drugiej tak inteligentnej osoby jak Gerard. Nie posiada on wiedzy typowo książkowej, może średnio potrafi dowodzić matematyczne twierdzenia i nie zna wszystkich nazw ludzkich kości. Ale cholera, jak on pięknie wypowiada się o życiu, o śmierci, prowadzi te swoje filozoficzne wywody, o muzyce i jej przekazie, o rolach płciowych i społecznych, o feminizmie, o psychologii tłumu – Gerard potrafi to wszystko. Jest typem kolesia, który, gdyby został światowej sławy frontmanem emo zespołu, ratowałby dzieciakom życia swoimi mądrymi słowami i odważnym sposobem bycia.

Ale jeśli chodzi o ich relację, ostatnio coś się zmieniło. Coś jakby wywróciło się w Gerardzie o sto osiemdziesiąt stopni i nagle ten Gerard przypominał bardziej tego wrześniowego, skulonego i bolejącego. Może to tylko kwestia jakiegoś czasu, w końcu stan ten trwa dopiero tydzień, a jednak Iero tak się martwi, że zdaje mu się, iż w rzeczywistości to miliard lat. Jak może mu pomóc? Czy powinien z nim o tym porozmawiać? Może okazuje mu zbyt mało uwagi? Cholera, to tylko przejściowe, zrozum, Gee, muszę nauczyć się na te pierdolone egzaminy.

Frank wzdycha i porzuca na chwilę przemyślenia. Tylko douczy się tego tematu. „Tylko tego. A potem coś wykombinuję. Przysięgam.”

______________________________________

Chuj. Wracam.
Edit: Czy kontent jest dobry i godny uwagi? Nie mam pojęcia. Jak wspominałem, zbliżamy się do końca. Dajcie mi tylko czas, kochani, bo chcę to zakończyć prawidłowo i dobrze przekazać moją puentę.
Jeżeli wysyłaliście mi wiadomości na skrzynkę pocztową burnbrightfrerard@interia.pl, to muszę z przykrością powiedzieć, ze je straciłem. Jeśli chcecie, możecie wysłać je ponownie.