first love never die

i feel like walking

do you feel like coming?

i feel like talking cause

it's been a long time

Czuję się słaby bez ciebie. Nogi uginają się pode mną, padam na podłogę łazienki. Tu mogę zdjąć maskę, muszę tylko zdusić łkanie. Czy to nie zabawne? Jestem dorosłym mężczyzną, mam prawie trzydzieści trzy lata. Nie jestem nastolatkiem, małym gówniarzem. Nie jestem tym, który obciągał ci w kiblu w Tokio, gdy sedes przemówił po japońsku, a twoje jęki przerodziły się w śmiech. Nie tym, którego dłoń ściskałeś na koncercie Misfitsów.

A jednak,  siedzę na podłodze łazienki i płaczę za twoimi ustami.

 long time no see

long time wondering

what you were doing

who you were seeing

i wish i could go back to it

Tyle rzeczy chciałbym ci powiedzieć, tylu nie zdążyłem wypowiedzieć. A przecież nie umarłeś, przecież tu – tam – jesteś. I jesteś szczęśliwy, jesteś sobą, przecież to widzę. W twoich uśmiechach na scenie, w sposobie, w jaki gestykulujesz opowiadając o chorobach psychicznych, o transseksualizmie, o feminizmie.

Idźcie do terapeuty, mówisz. To naprawdę pomaga.

Tylko jak wyleczyć się z miłości, kochany?

i feel like walking

do you feel like coming?

i feel like crying cause

it's been a long time

Pisałem o tobie piosenki, napisałem całą płytę. Otrzymałem od ciebie list, dawno temu, zaraz po jej wydaniu. „Przepraszam, Frankie.” Tylko tyle napisałeś. Dołączyłeś jeden z tych starych, starych szkiców, jeszcze z tamtego życia. Szkic mojej twarzy, z 4 lipca 2005 roku. Siedzieliśmy wtedy przed tourbusem, rozmawialiśmy, popijałeś kawę ze Starbucksa. Powiedziałeś, że wyglądam pięknie i w mniej niż pięć minut stworzyłeś arcydzieło. Na którym naprawdę wyglądam pięknie.

four years and i still cry sometimes

first love never die

four years and i still cry sometimes

first love never die

Zadzwoniłemdociebieniewiemcosięstałoniewiemczemutozrobiłemzgodziłeśsięnaspotkaniejaktomożliwewkońcuzobaczęciępierwszyrazoddwóchpierdolonychlat.

Widzę twoją sylwetkę z daleka, Gerard, wyglądasz zupełnie jak przy naszym pierwszym spotkaniu, wtedy, w 2000, po koncercie Pencey Prepa. Jesteś chyba jeszcze piękniejszy, mienisz się jak pierdolony wampir w kalifornijskim słońcu, tak cię kocham. Masz znowu czarne włosy, takie jak wtedy kiedy zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia. I wszystko było czyste, i proste.

Uśmiecham się, tak szczerze, z całego serca. Przyspieszam kroku, z daleka rozkładasz ręce, wpadam w twoje ramiona. Jest jak w pieprzonej telenoweli, ale gówno mnie to obchodzi. Czuję cię, naprawdę cię czuję, pierwszy raz od tak długiego czasu. Nadal jesteś wyższy, nadal emanujesz tym wewnętrznym światłem. Wtulam nos w twoją szyję. Pachniesz tą samą wodą kolońską.

„Ty mały punku, nic się nie zmieniłeś.”

can you feel the same?

Rozmawiamy długo i boleśnie, szczerze, tak po naszemu. Pokazujesz mi zdjęcia Bandit. Pamiętam dokładnie, jak ze smutnym uśmiechem patrzyłem na różową kluskę, jaką była zaraz po urodzeniu, w ramionach Lindsey. A ty byłeś taki szczęśliwy, jak nigdy ze mną.

Chowamy się w cieniu, jak wtedy, gdy byliśmy nastoletnimi wysłannikami nocy, a nasza miłość była czymś zakazanym, nikt nie mógł wiedzieć. Gdybyśmy tylko urodzili się dwadzieścia lat później, gdybyśmy tylko dorastali w bardziej tolerancyjnym społeczeństwie. Wszystko byłoby inaczej.

Nie wiem, czemu wypowiedziałem to na głos.

„Nie mogłoby być inaczej, my jako my istniejemy tylko w tej rzeczywistości, w tej czasoprzestrzeni.”

Wybacz, najdroższy. Zapomniałem o twojej naturze filozofa.

Idziemy do Starbucksa, siedzimy w kącie. Nadal masz te cudowne dołeczki w policzkach. Mówisz piękne, piękne rzeczy. I wiem, że widzisz w moich oczach miłość i tęsknotę. Wiem, że też mnie kochasz, kochasz mnie piętnaście lat temu. To mi wystarczy, musi wystarczyć.

„Tylko trochę tęsknię” – szepczę na pożegnanie.

i will never love again

________________________________

Soko - First Love Never Die

Rozdział już niedługo, wybaczcie zwłokę. Zadowólcie się tym... czymś. Nic specjalnego, muszę tylko zapełnić czymś pustkę na blogu.